“her şey en müstesna haliyle kalır,
ilave yahut nakıs düşmeden üstüne…”
ferman üstadımın
inancım taze
zatıma sabr-ı cemil
o ki, şah-ı kelâm
bir ses…
dirildim işte nefesiyle
kan/ter
ya ellerimde alaza kesen
ya dudaklarımda serin imgeler…

ay düşmezmiş bulanık sulara
susup da bir daha bulandırma suyu
kayıtsız bir söz büyür yoksa içimde
içimde binlerce kuş sükûtu



iflâh olmaz kör kütük körüm,laftan anlamaz
hayra alâmet değil bu içimdeki keşmekeş
ak güneş
derya içinde kan/kızıl ölür
aslını kimsecikler bilmez aslında
nedir bu tebeddül
bedeli ağırdır şemse yâr olmanın
nar yakar, arz titrer, aşk üşür
sus ve ses
yüreğimde yalın kılıç bir yürür




baktım mı
dağların ardı görünür bana
bir seni göstermez geceler
kalemime sinmiş melâmet
alabildiğine ıssızlık
alabildiğine ışık
sevdiğine sus payı
merhamet
koynumda haramî bir düş
sen olur
sendeler…



bağlasam zincirlere sesimi
nalından mıhlanır şiirlerim
konuşsam
lekelenir kelimeler
y ı l d ı z ları ele veririm
naif bir sızı renk bulur
kefen üstünde
simsiyah
solar nefesinden mahrum güller
yarım kalır şehrayin



ne derin bir kuyusun
sen aşk
dibinde bedbin uykulara belendiğim.