( Şehitlerim, Can Şehidlerim: 45 )
(Yemâme’de şehid düştü)

Sâbit bin KAYS (RA)

Râsûlullah’ın ve İslâm’ın hatibiydi,
Kelimeleri etkileyici söylerdi,
Sahabeye Kur’an’dan ayet dinletirdi,
Yüreği güzel, kendi güzel can yiğidim.

Râsûlullahla Uhud Savaşı’na gitmiş,
Sâbit’in fedakarlığı çok da güzelmiş,
Riddet Savaşları’nda en önde gidenmiş,
Bir elde kılıç, bir elde sancak yiğidim.

O, Allah’tan korkan ve utanan biriydi,
O yiğit, huşu dolu bir kalbe sahipti,
Yürekli bir savaşçı, üstelik hatipti,
Ayet nazil olunca ağlayan Sâbit’im.

Yemâme’de Müslümanlar ürkek davranır,
O , kendisi için derin çukur kazdırır,
Kuyuya inip, bele kadar kum doldurur,
Gömülü halde kılıç sallayan Sâbit’im.

Resûl sancaktarı Sâlim’de öyle yapar,
İki yiğit kuyuda iken savaşırlar,
Bunu gören Mü’minler cesaret almışlar,
Mü’minlere şevk verendi Sâbit bin Kays’ım.

Bulundukları yeri cesetle doldurmuş,
Yalancı ordusunu korkular bürümüş,
O’na atılan bir mızrakla şehit düşmüş,
Selam olsun sana yiğit Sâbit bin Kays’ım.

Savaş bitmiş, ortalık cesed doluyken,
Biri zırhını alır Sâbit’in üstünden,
Götürmüş “Ganimettir, hakkım benim” derken,
Dost rüyasında şikayet eden Sâbit’im.

Bu dostu, rüyayı Halid’e anlatmıştı,
Sâbit’ten zırhı alanda bir Müslüman’dı,
Hâlid ki; o adamı bulup zırhı aldı,
Ölümden sonra vasiyeti gelen Kays’ım.

Harp alanında durağan halde savaşmak,
İnsanın aklını bu uğurda zorlamak,
Bu sevdaya ki; olmaz beyhude konuşmak,
İmanın doruğu böyle olur yiğidim.

Secaat ve şecaat aşkı bu olmalı,
Kays’ın kuyudaki halinden ders almalı,
Müslüman hak etmediğini almamalı,
Haram mal kimseye fayda vermez yiğidim.

İnsan, büyük bir bilinmezlik, bilinmeli,
Ne oldum değil, ne olacağım demeli,
Her ne seveceksek, Allah için sevmeli,
Dünya malı, kurtuluş değildir yiğidim.

Şair: Abdullah Yaşar Erdoğan