Çok zaman olmamış
Fakat gülüşünü kaybetmiş insancıklar
Bense dengemi yitirmişim
İnsancıklarımla birlikte.


Kalıcı bir memnuniyetsizlik
Yada yorgunluk yerleşmiş yüzlerine
İnsancıklarım, doyumsuz mutluluğa
Yanlış anlamak da mümükün ama
Özlem çökmüş mamur gözlerine.


Yalnızmış insancıklarım
Mutlu olabildikleri tek yerde
Doyumsuz sevmeyi seçmiş
–ilk karar-
doyasıya sevilip hür olabilecekleri yerde.



Ya da pişmanmış insancıklarım
Cümle kuramaz olmuşlar gittikleri yerde
Dinleyen olmamış serzenişlerini
insancık ne de olsa –
döndüklerinde duvar(!)ları yokmuş
giderken yıkıp gittikleri yerde.


Az da olsa bir ihtimal
Hala seviliyorlarmış insancıklarım
Döndüklerinde onları mutlu olabildikleri tek yere
Yollayan insancıklarım, yediremezlermiş.
Geri dönüş, gitmeyi bildikleri tek yere.

İstikbali muğlak mazileri kayıp insancıklarım
Dönüşleri, değişmezleri hayatlarının
Bir değişmezi daha olacak her insancığımın
Seven zinciri dağılmış, bekledikleri yarın
Kıyasıya yaşadığı dün
Yaşayamamakta oldukları bugün.
Ve son olarak başlarına yıkılacak
üç günlük dünyaları -dün, bugün, yarın-