Annemin eteği de yok artık
Ve ben çok büyüdüm
Saklanamıyorum annemin eteğinin arkasına
Ve yazmaktan korkuyorum artık
Kalemime kurşun olan gözlerinden
Kurşunla başlayan her cümleden kaçıyorum

Saçlarımdan kalemime konacak tüy de kalmadı
Gidişinle azalan saçlarım
Gelişinde tutunmana yetmedi
Ben yine masallarda kaldım
Yetiştiremedim ellerini ellerime
Tutunmak için, tutunamadık

Zaman gri bir şerit şimdi
Geçemeyen, olduğumuz zaman eski
Ama biz yeniyi yaşayamıyoruz
Kahverengi düşler uzaklarda
Başka rüyalara dahil olmak için aramızdan ayrıldı
Ve gördüğümüz rüyalar da yetmiyor artık
Kabusları susturmaya

Biri beni saklasın
Şu aynanın arkasına
Sonra da kırılsın ayna
Başka bir ayna bulalım ya da başka bir ben göreyim ayna da
Ben saklanayım saçlarımın ardına
Biri tutsun saçlarımdan, çeksin, uzatsın
Uzasın saçlarım ve zaman kısalsın artık

Ellerimi hanımeli tutsun
Biri beni saklasın sekiz köşeli ayna kırığının içine
Boynumdaki incilerim de kırıldı
Bari sen sakla beni bir’incim dediğin inci tanesinin içine
Yoksa karınca duaları da yetmeyecek bu günaha
Ve ben gecelerimi öldürmekle suçlanacağım
Demir kadar soğuk parmaklı hapsinde


Kalemim kupkuru yazacak bir şey kalmadı
Dilim kurudu özlediğimi söyleyememekten
Bir tek yüreğim ıslak şimdi
Az önce çıkıp sokağa biraz yağmur serptim denizinden
Perçemlerimi savurdum yağmura
Güneş denk geldi yüzüme
Gözlerimi saldım uzaklardaki duruşuna

Erken bastırdı yine yüreğim
Gözlerimden damlıyor deniz
Yaprak döküyor kollarım
Hanımelinin tuttuğu ellerim dökülüyor
Biri beni saklasın saçlarımın ardına
Saçlarımdan akan kimsesizliğe
Ve yalnızlığın cesedinin içine
Biri hapsetsin beni
Uzasın çabuk saçlarım
Yoksa bakamayacağım
Katili olduğum duvarlara


Satır başlarım ıslanıyor
Tüm şiir yanıyor
Aynaya bakıyorum
Saçlarım hala uzamamış
Esaretim aynadaki arkama gizlenen sensizlik
Yalnızlığı öldürebildim ama
Sensizliğin katili yok


Anaya bakıyorum
Gördüğüm delilik


Yedi Aralık İki Bin On İki 10 25
Nevin Akbulut