Bu sondu sevgili
Büyümüştük artık
Bir ayrılığı olgunlukla karşılayabilecek kadar
Oysa çocuk kalmayı isterdim ben
Didişmeyi seninle durmadan
Küsüp tekrar barışmayı
Ama büyüdük

Önce yalnızlıklarımız büyüttü bizi dünya beşiğinde sallarken
Eşikten geçerken büyüdük biraz da ait olmadığımız yerlere giderken
Biz büyüdük
Bir ayrılığı kaldıracak kadar
Kelimelerin düzenli düzensiz dizilişine aldırmadan
Ayrılığın hecelerini dizdik yan yana
Bundan tam kısa bir süre önce omuzlarımız da büyümüştü
Ayrılığın yükünü kaldırabilecek omuzlarımız

Affedecek kadar da büyümüşüz sevgili
Geçmişteki tüm çocuklukları

Mevsimlerin zamansız gelip gitmelerini
Zamansız yağan yağmurları
Açmayan güneşi de affetmeyi öğrendik
Büyümüştük artık
Hiçbir doğal afete şaşıramayacak kadar
Bazı mevsimler eksikti yüreğimizde
Hatta anlatmıştım sana:
Birkaç yılım silikti hayatımdan
O yüzdendi küçük görünüşüm
İşte bu yüzdendi büyümeyi kabullenmeyişim
İnatlaşmalarım büyümeyi ertelemek içindi

Yazı olmayan mevsimlerden geçerken zamanlar
Biz hep kışa mahkum kaldık
Hapishanede yaz olsa da bilinmezdi çünkü
Ayrılığın hapishanesiydi bu parmaklıklara tutunmaya çalıştığımız

Demir parmaklıklar soğuktu
Kış gibi, ellerinin soğukluğunu aratacak kadardı
Ellerinden tutunmuştum yaşamaya
Ellerindeydi yaşamak
Bu oyunu sessiz sedasız kabullenen çocukça yüreğimdi

Hesaplıyorum da sevgili
Bu son dediğim hiçbir şey son değilmiş
Yine hesaplıyorum da
Gittiğin zamanları çıkarınca hayatımdan
Geriye pek bir şey kalmıyormuş

Hiç mi yaşamadık biz
Sahi giderken yaşadıklarımızı da mı alıp gittin?
Oysa benim en çok onlara ihtiyacım vardı
Yaşamaya devam etmek için
Yaşadıklarımı alıp giderken
Nasıl da büyümüşsün meğer
Benden önce
İntikam peşinde

Büyüdük bir masumiyeti kaldıramayacak kadar
Tüm masumları öldürecek kadar
Güçlendik, güçlenirken çocukluğumuzdan olduk
Öldürdük tüm çocukları kendi çocukluğumuzla birlikte

Bu sondu sevgili, büyüdük
Tüm düşlerimizden ağrıyacak kadar biriktirdik hayalleri
Ve hayallerimizden vurulduk
Kalbimizden kırılırken
Ayrılığın zehirli oku denk geldi bu sefer yaşamaya çalıştığımız noktaya
Tam gece on iki de vurulduk



Beş Aralık İki Bin On İki 12 00
Nevin Akbulut