Tüm yılgınlıklarının , bezmişliğinin ardında ,
bir liman mı acaba aradığın ,
bu da ben miyim, bilmiyorum....

Şayet gelip demir atmaksa zaman zaman arzun ,
hiç çekinme gel !

Kendi yorgunluklarını, dalgalarını saklar artık bu koy bilesin ,
Sen demir alıp gidinceye değin.....

Kimi zaman güneşi senle batırır ,
deniz kabuklarını bırakırken avucuna ,
kimi zaman da oynar seninle kumdan kaleler yaparak,
yeter ki gülsün yüreğin diye.....

Sen dinlenirken kumlarında, dalgaları gelir gider ,
asla köpürüp coşmadan incinme sen diye ,
usul usul ayaklarının dibine......

Ayrılık sonrasını hiç bilme ,
kendiyleyken bu liman ne yapar,
bu deniz nasıl hırçın...

Nasıl katre katre köpürmüş dalgaları ,
bezmişliğinin kıyıya vuran acısını , sancısını ,
kendi yaralarını sarışını ,tuzuyla gözyaşlarının...

Bunları sen hiç bilme ,
bilme emi..........