Yalnızlığın koynuna bırakıp gittiğinden beri beni,
Ne yaşamak geliyor içimden, ne de ölme isteği..
Sana susuyor bütün acılarım,
Anılara,hayallere bağırıyor çığlık çığlık..
Ama yine de çok sevdim seni..

Anlatılmaz her acı,her keder..
İçinde boğulur kelimeler,
Sussa içi yanar,
Susmasa dili insanın..

Sonra bir ’keşke’ sarar etrafını.
Ve oracıkta donup kalırsın..
İlerlemek istersin ama;
Sırtındaki pişmanlıklar el çekmez üzerinden..

’Artık yeter,bitsin bu acı’ dedikçe kendi kendine,
Yıkılır bütün umut duvarların..
Yapayalnız kalırsın gittikçe..
Canın yanar,
Ama görmeyecek kadar kördür herkes..

Parmaklarımın arasında ucu yanmış bir sigara,
Tek nefeslik canı kalmış gibi,
İnadına küllerini döküyor yaralarıma..

Gözlerimde anıların kirli dumanı,
Hislerimde ateşin kor hali..
Ve sevdada bir garip misali,
Yine sanadır sitemlerim..

Bil istedim,
Gör istedim,
Anla istedim,
Aynada gördüğünden daha çok sevdim..



Keziban KarahaL