"ARALIK "sevmiyorum seni

bir garip ay’dın gönlümde,
mutluluğa yelken açtığım
kaptanı olduğum gemide derin dalgalarla battığım
savrulan enkazın parçalarında kıyıya vuran
kalalakmışlığım ....

yılın son ay’ı zemheri günlerin başlangıcı
fakirin korkulu rüyası zenginin tıkır havasıydın
zorlu yokuşlar dar geçişlerdi geçen günler
hiç kolay olmadı yaşam
bir parça ekmek bir yudum mutluluk istenilen
biraz huzur biraz sevgiydi dilekler
kader denilen alınyazıydı başa gelen
ve örmüştü acımasızca ağlarını
engel olamaz çare bulamazdın yazılmıştı bir kere karayazgı
hangi tılsımlı el dokunsa ha koptu ha kopacaktı
Değiştiremezdin....

aralığın uğultulu rüzgarıydı savuran çaresizliğe
üşüyor ,
buz tutuyor ,
ve gidişini seyrettiğim günlere
kelimeler, yetersiz ,sözler kifayetsiz
ev sessiz ,şehir suskun
ölüm ilanın verilmiş
ruh yoksun
kısır döngülü hayat darmadağın
gözlerde damla damla yaş yere eğik
matem vardı yas tutuyordu yürek,
şaşkınlığı anlatamıyor, ne olduğunu algılayamıyor,
düşünceler toparlanmıyor,
beyin adeta can çekişiyor ,hüzün kaplamış
bitkin beden yere yığılıyordu..
toparlanamıyor her ayağa kalktığında sendeliyordu...

neden sanki bırakıp gitmişti bunca zorluklara mani olmuşken
acıya göğüs germiş kenetlenmişti....
revamıydı bu gidiş...
varmıydı bırakıp gitmek öyle...
dön desende
ne çare, gitmişti, yoktu ,
olmayacaktıda,
kalakalmışlık bu olsa gerek ...
şimdi kahrediyor olmadığın her güne
zehrediyordu hayatı kendine
isyan etmiyor "haşa"
sadece özlüyor ..
ve

"yürekten kopan dizelerdi lal dili suskun "

üzgünüm aralık sevmiyorum seni
benden alıp götürdüğün gençliğimi
sevgimi ,aşkımı ,özlemimi,
geri gelmeyecek beklentilerimi ,umutlarımı,
ve hüzün batağına aldığım çıkmayan canımı
"aralık "sevmiyorum seni....
ne seni, nede senden sonra gelen senelerini
kara bir ay’sın şimdi
uykuya hasret karabasan gecelerde
iç huzur bırakmadığın acı üstüne acı kattığın günlerde
"aralık" sevmiyorum seni..................................

"diye yazılan"
aleyna ırmak