Gözlerimde yanan bir sevdaydın içimde
Ateşini gözyaşımla söndüremedim
Yokluğun gazel olup durdu dilimde
’Seni’ çalan bir türküye döndüremedim...

Ne kaçmasını bildim kendimden
Ne de sen kaç gel
Bir ömürlük aşk demledim ikimizden
Diyemedim...

Yolunda yol olmaya razıyken gönül
Yokluğuna yolcu oldu , hasretini yük ederek
Senden sonrasını saymadı ömür
Sensizliğe kalışım karışıp gitti yıllara
Ruhumu yordu ,yar etmedi beni bana

Alışırsın denilen saatler yalancı
Hiç bir vakte sığmadı bu arsız sancı
Zaman , kandığım en büyük yalan
Geçmedi
Geçmedi işte
İçime bıraktığın yaran
Gözümde yaş
Bakışımda hala o eski telaş
Bir türlü unutmayı öğrenemedim...

Susturup dilimin ağıt yakan sesini
İçimi,içime döküp ağladım
Canımın acısı düştü saçlarıma
Gözlerime eylül yüklü yağmurlar
Hasretin dilendi bakışlarımda
Yüzüme bıraktığın hüznü
Güldüremedim...

Söküp aldığın günden beri kalbimi yerinden
Yaralarımı sarmak gecelere kaldı
Kırıldı sabahın dalları ellerimde
Uykularım uykusundan uyandı
Koynuma aktı karanlık en kirlisinden
Güneşin soldu yüzü
Yastığıma gün doğmadı

Ayaz vurmuş özlemimle
Sonbahar kuşları gibi kala kaldım
Ne göçebildim senden ne de geçebildim
Sararan mevsimlere attım gençliğimi
Bıraktığın acıyı memleket bildim...

Dönüşüne umudum yok
Sen gidişini kıyametten say
Ah!
Adından ırmaklar geçirdiğim...

Dönüşüne umudum yok
Sen gidişini kıyamete say
Ah!
Adını İstanbul diye sevdiğim...

ARZU KARADOĞAN

14 Kasım 2012

k@lbinin £lind£ k@l£m ols@