Kelebek kanatlarında taşınıyor yaşamın rengi
Kutsarken benliğimi teninde
Yeni sanrılar düşüyor ilahi tuvalime
Varoluşun kalemine hapsederken ellerim benliğini
Tarifsiz kalıyor dudaklarının karşısında bütün renkler
Tüm kelimeler gereksiz kalıyor şairin dilinde
Ve gözlerimde yeni bir tarih doğuyor

İstisna aşkların tutkulusu yüreğinde
Ayrılık kokusuyla uyuşmuş yüreğin
Her eksilen gün ile birlikte
Tutunmaya çalışırken tüm kıymetsizliği ile bir yüreğe
Daha çok tutsak düşüyordu benliğin
Ruhsuz kalıyordu yarım kalmış aşk kırıntıları içinde
Kelimeler yaratıyordun olmayan aşkın tasvirine
Anlamsız laf öbeklerinden peydah cümlelerinle
Gözlerin istikametsiz aşkın doğumuna gebe kalıyordu
Yükseklik korkusunun düşmekten fazla olduğu
İçimin sen kokulu yamaçlarında
Sevebilme ihtimalin formülize ediliyordu tarafımca
Sevda haritasındaki kayıp gölgenin arayışı
Zorunlulukların sıfır noktasında ölüme gebe
Ve düşlerimin mesaisi senle sınırlı bundan böyle

/Bırak geç kalışlarına erken yaşanmışlıklarını bahane göstermeyi
Hayat bahanelere sığdırılamayacak kadar erken
Ve pişmanlıkları affetmeyecek kadar geç artık/

Kadın;
Alfabede olmayan harflerle doğruluyorum kendimi
Öznenin önemini yitirdiği coğrafyada
Sorularım acıya yönelik değil
Ki biz seninle doğmamış çocuklar kadar yoksul
Çünkü bir sevdanın yalnızlığı ilişmiş kimliğimize
Şimdi sen;
Bana bahaneler uydurma kadın
Bana acıyı yazdırma...

Matematiksel yaşatma bana aşkı!
Sevdanın arifesine
Zamanın ilerlemesinde hafızanı şahit tut sadece
Ve bir kalıpta doğurup kurgulatma bana seni anlatan şiirleri
Tüm yaşanmış aşkların kumpaslığında ezilirken yüreğin
Bana gelmekten gayrı yolun var mı kadın söyle!
Ki ben kendimi sen diye tanımlarken ağrılığında sensizliğin
Üzerindeki ayrılığı soyunsun ruhun
Kendi koridorlarında kaybolurken
Beni de kaybetme yokluğundan yapılmış karanlığa mahkûm
Son bir şans ver ikimize
Ve bu bütün acıların katili olsun