Dayak yemiş! Bu soğuk şehrin,
Çamurlu sokaklarında,
Kömür kokusu sinmiş havasını solarken ciğerlerime,
Ben çok yalnızım…
Yalnızım…
Gözle görünmeyen bir zerre kadar! Yalnızım…
Sürüyü kaybetmiş, tek başına uçan,
Avcılardan korkan, küçük bir kuş kadar! Yalnızım…
Bembeyaz kumsalda,
Her insanın dikkatini çekip sürekli fırlatılan,
Siyah bir çakıl taşı kadar! Yalnızım…
Uçurumdan atlamayan,
Hayatta kaldığı için, sanki ağlayarak meleyen,
Bir koyun kadar! Yalnızım…
Masamda,
Onlarca tükenmez kalem arasında, kaybolmuş,
Bir kurşun kalem kadar! Yalnızım…
Otuz beş yıl!
Daracık bir hücreye mahkûm,
Masum bir insan kadar! Yalnızım…
Yolcular indikten sonra,
Koltuklarla baş başa kalan,
Yaşlı bir şoför kadar! Yalnızım…
Fakir bir kahvaltıdan, tabakta arta kalan,
Bir tek zeytin tanesi kadar! Yalnızım...
Arka bahçedeki ağacın,
En yüksek dalında, yazdan kalmış,
Bir incir tanesi kadar! Yalnızım…
Dudaklarından mahrum kalınca,
Ölüme! Yakın kadar zamandır, çatlak duran,
Dudaklarım kadar! Yalnızım…
O gittikten sonra,
Acı, acı bakan, gönderene lanet eden,
Gözü yaşlı insanlarla baş başa kalan,
Alex heykeli kadar! Yalnızım…
Yalnızım işte! Diye avaz, avaz bağıracak kadar! Ben,
Hem yalnızım, hem de, sensizim bir tanem…

Yazan raviz demirel…