Kapatıyorum kulaklarımı bütün çınlamalara
Yalnızlığımın senfonisi başlıyor
Bir melek ordusu korkuyor ve koşar adım kaçıyor hayatımdan

Gece sustukça çoğalıyor gözyaşlarım
Yürek sustukça yalnızlığım çoğalıyor…

Susmayı tercih eden mutluluklarıma inat
Acılarım feryat figan…

Selde yok olan yüzümün çizgileri karışıyor hayata
Yüreğimin enkazında toplamaya çalıştığım umutlarım
Ölü çıkıyor enkazdan…

Kalemim ağlıyor her elime değdiğinde
Ve kağıdım da sele karışıyor

Şairim!
Sözcükleri kendime esir etmem gerekirken
Acizce kelimelere esir düşüyorum

Çekiliyorum, her yanı acı kokan odama
Yine uykusuzum
Yine dert yanıyorum yalnızlığıma
Ve yine şimşekler çakıyor yüzümde
…
O an anlıyorum ki yağmur yağmak için orkestrayı bekliyor

Başlıyor yalnızlığım
Bir nota daha sonra bütün senfoni
Ardından delice bekleyen yağmur hızlıca yağıyor yüzüme…

Tan yeri ağardığı zaman bitiyor
Ve gün doğumuyla birlikte uyanıyor acılarım

Herkesin içine bir ışık olarak düşen güneş
Benim yüreğime ateş bırakıyor…

Yanıyor,acıyor ama dayanıyorum
Yıkılsam da iyi görünmeliyim

Çünkü ben bir kardelenim
Mücadelemi bilen olmasa da
Karlardan boy gösterip hayran bırakmalıyım kendime
Ve insalar arkasını döndüğü zaman güneşe yenilip solmalıyım…