I

mecnun çöllerinde başlar maşuğa hicret
tufana uğrar dide-i yâr-ı cânı
mah yüzünü çevirir kâlu belâya

bu ateş ebr-i nisân kül eder zulâli
izhara düşürür göğün ucundan

çoğalmaz cümle ervâh nihâldir gayrı
nâzâ çeker kendini hallâc-ı mansur

hâk ile yeksân olur, şems içredir melâl
çığlığı özüdür sema’yı sarsar

düşü ki yelken değil zambaklar açar
sûr bilmez eser zaman devr-i hazandır



II

ahdetmiş bir kere ödenecek diet
sunağı okşamaya başlamıştır bulut

tenhaları tutmuştur vahşi ve duru
bir goncayı üşüten kar’ın kokusu

göğsünü dağladıkça bade buğusu
ab-ı hayat köpüğü ukbâya düşer



III

dârâ çekilir beden rûh ise büryân
felekte nâçâr kalır âh-ü zâr eder
gezer durur bi-mecâl asr-ı âhiri



IV

azap ezâ dergahında düçâr olanda
Aşığı arayan züleyhalara kopar vâveylâ

kaht-ı ricâl devrânından döne döne
menzile dek yusufçuklar dökülür yere