Munzur’un yamaçlarında dağlı küçük bir kızdı
yavru bir ceylanın gözlerinde ağlarken gördüm onu
öyle nazlı, öyle ürkek ve tek başına
yanakları bahar bahardı
ellerinde deste deste umut vardı

Umutla bakıyordu dünyaya, sevdayla bakıyordu
ağladığında, gözyaşları umut oluyordu
hasret oluyordu, rüzgar oluyordu
haykırıyordu dağların eteklerinde
kimse duymuyordu

Ağladığında hâle hâle oluyordu
gözlerinde küçük yağmur damlaları,
dökülüyordu çağlayanlara,
ve çağlayanlarla beraber,
yüreğimin orta yerine düşüyordu
dağlar bilmiyordu

Ey munzur dağlı küskün çiçek
sen bu dağların kanadı yaralı kuşusun
umudusun,
bulutların arkasındaki ışıltı
gökyüzünün binlerce yıldızısın
ah ki,yeryüzü ve gökyüzünün
kesiştiği nokta da unutulmuşsun
bakışların hilal hilal
saçların lüle lüle

ipek kanatlı bir kelebeğin
ipeksi kanatlarıdır çiçekleri okşayan ellerin
yeryüzü senin için renklidir
güneş
ay
yıldızlar
ve gökyüzü senin için mavi
munzur senin için mutludur

Bir masal fısılda istedim
o masalda hayallerin
yaraların
içinde yanan ateşler
kır çiçekleri
ateş böcekleri
ve ihanet edenler olsun

Bir dağ yamacının güzelliğine
saklayıp kelimelerini
sustu
boynu bükük menekşeler gibi

Boyun büküyordu bakıp gözlerine
ıslak dağ menekşeleri
rengarenk kelebekler konuyordu saçlarına

Bu dağlarda
menekşeler hep boynu büküktü belki
belki, gelin gelin ağlıyordu gelincikler
bu yüzden suskundun
ve bu yüzden ben yalnız gözlerinle konuştum

Ah! Munzur dağlı Küçük kız
bil ki, şiirlerim hep seni yazıp, anlatacak
uzaklarda olsam bile
hep yanında olacağım
neşenle açıp, acınla solacağım

Vakit yok ağlamaya küskün çiçek
küsme, yine geleceğim
yaram yaranıza kardeş
sevdam sevdanıza eş
derdim derdinize dost
gönlüm gönlünüze yoldaş

Silinmeyecek yüreğimde bıraktığın izlerin
hep yanacak içimde utangaç kara gözlerin

Güleceğiz hep beraber
vakit yok ağlamaya küskün çiçek