’Ateş edin,
karanlıkta gölgenize / Gündüzleri güneşe
Topraktaki karıncaya / Filizlenen ilk çimene...
Topraktan boynunu uzatan kır çiçeğine...
Ateş edin, bir çobanın kavalından üflediği türküye
Ateş edin, özgürleşmiş beyinlere, sevdalı yüreklere
yaşayan, soluk alan her şeye...
İster bilerek, ister yanlışlıkla...’

Gülsüm AKYÜZ..



I

/İnsandır
ihanet giydirilen
birbirini vurma telaşı içindeyken
kendisini yine kendisiyle aldatan
kendisini ’yargılayıp hüküm veren...’/

II

İnsan olmanın suçunu üstlenir insan:
zindana atılır
taşır içinde kendi cehennemini
kendi yenilgisini!
politik-acılarda sömürülür insan
şarampole yuvarlanır, yaralanır hayalleri!..
ve ’ölür insan hiçbir kitaba yakışmadan’

III

Sen o kentte, ağıtlarla, şehvetli doğum günü partilerinin birbirine karıştığı o kentte
herkes kendi ıssızlığında, sana ait anlamları bölüşürken
sen üşüttün düşlerini içindeki ayazla...
sonra kalabalığa bulandı yalnızlıklar...

Herkes ağlar yalnızlığına
günlerin kursağında kalır hevesleri
gecenin karanlığında herkes vurur yalnızlığını
ve gömer içindeki ürkünç mezarlığa!..

O yüzden herkes görgü tanığıdır yalnızlığının!

V

Bilirsiniz
yaslı olur şiirleri de, çığlık çığlığa eskitilen
acıtılan yaslı hayatların...

Cehaletle sınansın bilgi;
gerçeğe gömülsün yalanlar
yolcu bilsin yolun anlamını
yara kabuğun anlamını...
sırtlanın anlamını hainler bilsin!
içlenip acılansın şair, şiirin anlamında
ve yenilenmek için kimse eski şeyler söylemesin...

VI

Ağlarız!
herkes ağlar yalnızlığına
günlerin kursağında kalır hevesleri
gecenin karanlığında herkes vurur yalnızlığını
ve gömer içindeki ürkünç mezarlığa!..
o yüzden herkes görgü tanığıdır yalnızlığının/

Sonra susup, karşı koyamadığımız bir ayrılıkta
’kilidini arayan anahtar gibi’
gidenin sesini unutacağız belki;
ama-
dönmeyeceğini bile bile bekleyeceğiz!

Ve yenileceğiz;
yenileceğiz!..

Yenildikçe, yenileneceğiz...

(Birdal ERDOĞMUŞ)