söğüt dalları sızar kollarından
fışkırır tekinsiz karanlıklar
öptükçe büyüyen boşluktan

insan yalınlanır
sırt çevirdi mi şiire
oturur göğünü, göğsünü
kapatır aydınlık pencerelere
açar paranoyak aynalara

ki aynalar hüznünde parçalanır
kapanırken pencereler

ay ışığının sustuğu uzakta
atlasların, haritaların işaret etmediği
durup durup adamın hiçlendiği uzaklarda
kimsesiz türküler tüter
alır tek tek söndürürüm ateş böceklerini

iklimin kül rengi
arar durur fırtınalarımı

insan ya
camgüzeli duvarlar örer

Anadolunu özlememek
Tanrı adına ayin sebebidir
o duvarların lal çizgisi sınırlarında
ve eski medeniyetlerin
kadim ketumluğunda

göğsüm yarılır ikiye
kanlı güvercinler serbest kalır
şiire bürünür tenim
salt kayıp sözlüklerde
tesadüf edilen isminle

hadi kalk, ellerini ellerime ilikle
bir çatı katı seç
albatrosların
kiremit boyasından evleri tuttuğu

merdivenler seç
ancak birbirimize ulaşan

sırtım, yüzüm söğüt kesiği
karanlıklar büyüyor içimde
boşluğundan iz kalmayıncaya dek