burnumu çeke çeke ağlıyorum
mendil uzatıyor biri
omuzlarımı kaldırıyorum
görmüyor musunuz hiçlik dökülen omuzlarımdan


bütün saatler gözyaşına kurulmuş
aklım didik didik atılıyor hiçlerle
bir makina üstünde elim
gözlerim küçücük bir delikte
hiç olmuş zaman
bir kedi ellerimi tırmalıyor
bütün kumaşların üstüne oturuyor
kalbimde kuruyor tahtını


seviyorum seni derken hiç oluyor sözlerim
ben de seni hiç kadar seviyorum
hiçlerden bir ırmak dolaşıyor kanımda
gölgem hiç
oturduğum yer,
üstümde koca koca duvarlar
hiç kadar ağlıyorum
gözlerimde sinekler dolaşıyor
bir ölünün bakışları değil oysa bakışlarım


hiçlerden çocuklar doğuruyorum
hiç diyor sürmeli gözleri
burunlarını çekerken, ayakkabılarının bağlarını çözerken
ellerime uzanıyor minik elleri
ben tökezliyorum, onlar tökezliyor
önüme hiçler geriliyor!


hiçler b/iniyor sırtıma
dik tutuyorum belimi
başım dik
suretimde resme, şiire doluyor hiçler
bir sürü hiçler birikiyor dolabımda
hiç hiç bakıyorlar yüzüme


hiç gülmedin kız diyor arkadaşlarım
hiçin biri tokat atıyor
yıldızlar dönüyor başımın üstünde
hiç/çe ağlıyorum
odamın ortasına atlıyor hiç olan ayakları
üstümde geziniyor
dilim anlamıyor hiçliği
sinmiyor duvarın dibine
kaldırıyor yerlerde sürünen ellerini!


24. 10. 2012 / Nazik Gülünay