Seni sevmeyi yazıyorum susmayan satırlara

Tenini tenimde hissedişlerimi,

Kokunla savrulan bedenimi anlatıyorum martılara...

Çok geç olmadan öfkeyle esen fırtınalarda savruluyorum

Tarif edemediğim gidişinle kan-revan içinde uyanıyorum...

Hala etkisinde kaldığım r ü y a/msın artık...

Belki ö l ü m/dür yokluğunun çaresi

Belki de u n u t m a k . . .

Unutmayı beceremem, bilirsin...

Geriye kalan ölümse, / K o r k u y o r u m . . .

Fakat ölmekten değil,

Seni bir daha rüyalarımda görememekten

K o r k u y o r u m . . .

Korkularımı yazıyorum, kalemim bir hayli huzursuz...

Her harfin gözyaşlarını görür gibiyim

Yazdıkça s u s u y or , / sustukça k a n ı y o r . . .

İntihara sürükleyen kelimelerim artık sitemli

Bir / ş i i r / daha sensizlikten heba oluyor . . .

/"NazLı ’nın KıRıK KaLeMinDen..."/