Kıyısında yürürken hayatın
Bütün çıplaklığıyla
Yüzüne değen yağmur damlalarına dokun
Hisset bir daha asla kaybettiğin zamanı bulamazsın





Belki saçının parlaklığı olmayacak
Fönü bozulacak
Sen başını iyice kaldır ve bak uzaklara
Soluyor düşlerini nefes nefese ötelerde
Çağırarak hatta çığlık atarak gel bana de





Hayata duyduğun sorumluluk kimin umurunda ki
Bak işte hiçbir şey yolunda gitmiyor diyorsun
Kâlbin yorun
Ruhun yorgun
Bedenin yorgun
Önünde diz çöker yalvarır sana mutluluk
Söz dinlemeyen yanaşmayan mantığın
Anla artık bütün düşlerin tehlikede





Ne demek istediğimi biliyorsun
Bırak gözlerindeki insanların ne der saçmalığını
Bakireden farksız çatışan ruhun
Ayağa kalk ve yürü hayatın tam ortasında
Dolu kadehi elinle alarak





Şiş gözlerin feryat ederken birbirine
Mendili alma eline aksın son bir kez gözyaşın
Aksın yüzünden süzülen yağmurla
Bırak ki
Dudağının kenarında
Yıllardır gizlenmiş gamzelerin çıksın ortaya
Gülüşün raks etsin hayat dolu
Yanağından geçen rüzgâr kulağına eğilip
Sana benimle birlikte uçma şerefini bahşediyorum desin...






Ümmühan YILDIZ.