Yaşamaya hasret bıraktın
Yollara bakmaktan yoruldu gözlerim
hayatın anlamsız yanını yaşatın
nice mutluluklar sevinçler varken
neden acılar ey hayat
yaşarken ölümün en acısını tattırdın
nedense yaşamaya hasret bıraktın
artık bedenim yorgun ruhum yorgun
gözlerimde akan yaşlar kurudu desem
inan bana hayata kırgın olduğum halde
yinede yaşamaya çalıştım

saçlarımda aklar alnımda çizgiler var şimdi
gençliğim yalan ve ihanetlerin masum
kurbanı oldu sevmek bu kadar mı acıydı
hep inandım güvendim can dedim
neden canımı aldın hayallerimi yıktın
yaralı kalbim kan ağlıyor şimdi
gel diyemem sana
yıkılmış yorgun tüm duygularım
kalbimde mevsim son bahar
yapraklar dökülür şimdi ardından
gözümde göz yaşı dökülür gibi
her gün bu şehirde sana ağlıyorum


hüzün yağmurları yağıyor yine
bedenim sırılsıklam olmuş
güneş bile aydınlatmıyor dünyamı
hasret prangalarından pas tuttu kalbim
ama yinede gel diyemedim sana
harabe olmuş bir yaşantıdan
yaraları kanan biriyim
artık sevgiler baharlar

benden uzak yalnızlık bir alın yazısı gibi
peşimi bırakmıyor ey hayat yıktın beni
mutluluğa hasret gidenlerin arkasında
özlem bıraktın neydi be günahım sevmek mi
inanmak mı söyle şimdi ne bu gözümdeki yaşlar
ey yer gök duy sesimi

neydi bu dünyadaki rol’um acılardan kahrolmak mı
canım dediklerim bir bir yaraladı beni
demek ki dost arkadaş bildiklerim
hepsi bir yalanmış şimdi ne soranım
kaldı nede elim dem tutanın
Allah’ın huzurundan atılmış bir günahkardan
farkım kalmadı gözlerimde yaş yerine
şimdi kanlar akıyor umutlarını kaybetmiş
ölümü bekleyen bir ihtiyar gibi kalbim yorgun
elveda hayat elveda uzaktaki sevgili
artık ben yokum zaten hiç olmadım ki
yaşamadım ki ve son satırlarımla veda
ediyorum sana ey hayat
yaşamaya hasret bıraktın hasret
elveda sana elveda yalan dünya
elveda elveda

yazan Ömer karagöz
19.10.2012