Bulutlar gökyüzünde neden ağlıyor
Yerlere düşüyor gözyaşları
Dinmek bilmiyor
Dağ başlarında kara bulutlar
Uluyan kurtlar çakallar
Kuşatmaya çalışıyor şehri
İşgal orduları gibi

Çimenler sararıyor otlar kuruyor
Çoraklaşıyor toprak çoraklaşıyor insanlar
Bir sokak lambasının titrek ışıkları
Ha söndü ha sönecek
Yeter artık benden bu kadar diyor

Eyvah sokaklar kararıyor
Caddeler kararıyor
Meydanlar karanlık
Şehir karanlıklara boğuluyor
Bedenim kararıyor ruhum kararıyor
Artıyor beynimde karanlıklar
Dans ediyorlar bir odadan diğer odaya

Yırtınırcasına bir çocuk
Çıkmış bir tepeden avaz avaz
Sorguluyor insanları
Nerede benim ayım nerede güneşim
Nerede benim geleceğim
Kim sakladı ceketinin altına
Benim güneşimi diyor

Zifiri karanlıklar sıkıyor boğazını
Nefessiz kalıyor oksijensiz ve sessiz kalıyor
Gözlerinde ışık yüreğinde umut tükenmiş
Uzanacak dost bir el arıyor
Sıcacık bir çift göz arıyor

Üzülme çocuk ağlama
Daha yarına çok var
Neredeyse bir asır var yarına
Aldırma sen kara bulutlara
Aldırma sen sönen sokak lambalarına
Üzülme şehrin karanlıklarına
Kararan aya sönen güneşe
Kahrolan geceye

Aldırma sen bütün bunlara
Daha yarına çok var çocuk çok
Bir sen farkındasın zaten
Meydanların karardığının
Şehrin karardığının

Umursadığı yok kimsenin
Gönüllerin karardığının
Dünya batmış
Yan yatmış devriliyormuş
Kimsenin umurunda değil çocuk
Üzülme çocuk ağlama
Daha yarına çok var çocuk
Çok...

Faruk ANBARCIOĞLU