İçin karışırda benden makul bir delil isteyecek olursan
Binlerce farklı surete bakan gözlerin yüzüme dönüversin
Sen derimi kavuran o yangın şiirlerin sahibi
Ellerimin gözlerimi kapladığı uzun gecelerde derin
Hissettiğim öyle uykusuz

Ve bir gün sabaha dönerken vakit
Rüyaların karanlığına vurunca kokun mızrak
Delindi göklere uzanan başım parmak uçlarıma dek
İçimden bir sen geçti, anladım
Varolduğum toprağıma öyle dikilerek

Ben
O gün yüzü göremediğim aydınlıkta
Bağrımda biriken ipliklerimi kusarak
Kavrayarak belinden üzerime yürüyen engelleri
Yokluğunu yanı başıma uzattım

Uğulduyordu bir yalnızlık peşim sıra
Oysa öyle hızlanmış bir yağmura
Engel koyacak değildi duvar
Üzerime eğildi yıldızlar
Birden
Birden
Gözlerimi gördüm ellerimde
Ellerim
Seni aramaktaydı gözlerimde
.
.
.
Sel sularına bulanmış benliğim
İçinde kıpırdayan bir demet saç buldu
Tüm hikaye bitti sonra
ve
Özlem
Tüm hava koşullarında bir kez
İndi yeryüzüne
Yanık kestane kokusuyla
Şarkılar çalarken
Kaldırımlar
Hüzün ırmağıdır boşalan ayakkabılardan
ve kime ne desen artık
Bir makamdan duyulur cevap
…