Bir yıldız kondu avuçlarıma
Dün gece
Işıl ışıl masmavi
Ama bir o kadar kimsesiz
Ve bir o kadar yalnız
Kayıp gelmiş başka diyarlardan
Parçalanmış yara almış bir yerleri
Yüreğinden gözlerine yansımış
Çektiklerinin sızısı
Hiçbir acısı yokmuş gibi bakıyor gözleri
Gizlemek ister anlatmamak ister gibi
Bilmez ki bizim dünyamızda
Gözler yalan söylemez
Öğrenecek elbet o da bu şarkıları
Kendi dünyası bir bahar hep baharlar
Ama yaşadıkları
Hep karakışlar sonbaharlar

Direnmek gerek ışıksız gecelere
Yaşamak gerek
Güzelliklerini bir ömrün
Sevgileri boşluklarda toplayıp
Dağıtmak gerek kucak kucak
Paylaşıldıkça çoğalan mutluluklar
Toplamak gerek
Yıldızı yaşatmak için
Yıldıza ulaşmak için

Uç yıldız uç şimdi kendi diyarına
Avuçlarım dar gelir sana
Git yıldız git şimdi kendi dünyana
Avuçlarım dar gelir sana

Sen bizim dünyamızda yapamazsın
Git buralardan


Buralarda bazen karakışlar olur
Üşürsün hep
Titrersin

Buralarda bazen
Baharlar solar
Açamazsın
Çiçek çiçek

Buralarda bazen
Sitemler olur
Gülemezsin o yüzden
Tebessümler boyunca

Buralarda bazen
Kan kırmızısı akşamlar olur
Gündüzlere hep hasret kalırsın

Buralarda bazen
Şimşekler çakar
Yıldırımlara çarpılırsın
Bükülür boynun

Buralarda bazen
Mevsimlerin koparılır
Bir bir gönlünden
Konuşamazsın
Suskunlaşır yüreğin

Buralarda bazen
Tükenir umutların
Sevdaların kırılır ellerinde
Bitersin tükenirsin


Buralarda bazen
Kırkikindi yağmurları diner
Susarsın çorak topraklar gibi
Çatlarsın

Buralarda bazen
Güneş yüzlü çocuklar boğulur
Bir damla suya isyan edersin

Buralarda bazen
Çarmıhlara gerilir ruhun
Meryem’in oğlu gibi
İsa olursun

Buralarda bazen
Sen kalırsın
Bizsiz
Tek başına
Çaresiz ve çözümsüz

Uç yıldız uç
Kaç buralardan
Git kendi diyarına
Buraları dar gelir
Git kendi dünyana

Uç yıldız uç
Git buralardan
Git kendi diyarına

Son sözüm son nefesim
Gönlümü bilmem ama
İnan avuçlarım dar gelir sana



Faruk ANBARCIOĞLU