say ki
çiğden etkilenen yoz dikenlerim
korkak kirpi gibi büzüldükçe özüme batar
can kırıkları





say ki
tandır ateşi yakmadı acılar
şalvarına takıldı topuğundaki çatlak
nasırlı eli sıvazlamadı güneşin saçlarını
anadan doğma üryan baktı içindeki sancıya
göbeğini keserken kadınlığın
ve hala alın çizgisine bir çentik atarken
buruşuk memesinden ağız sütü dökülür



say ki
yaşamın eksik şifresine tutundu elleri
ya da
cenneti ayaklarının altına serdi pembe kurdele keserken
önce gül(ü)verdi/ sonra diken taradı teni
gasp ettiler umut kırıntısı tüm nimetini



kulağı vesikalı dört ayaklı sadık dostta yoldaş
ne ana- ne yar
ne de ğardaş
kimliksiz/ sevgisiz
uçkuru çözülmüş düğüm tutmaz dünya
babasız dertler doğurursun


çırpındıkça acıtır kırılan yerleri
hangi ülkenin toprağına gömse yeşerir umutları
hangi denizin suyuna sürse yüreğini köpekbalığına yem olmadan



say ki
hiç yazılmadı bu şiir
ve hala
âdem cennette hurilerle zevki âlemde


ve sen gerneşmiş göbeğini kaşıyorsun kürdanla dişlerini temizlerken
dört kolda taşınan nice can hakkın rahmetine uğurlasın
nefsin zulmetini hala kadınlarda recim edilsin
güneş yüzünü öpmeden karanlığa kapanıyorsa gözlerim
say ki
çaltı dikeni en mahrem yerini dalamış inliyorsun
ve hala sen
yaşıyorsun
ülkem gibi



ve hala.......