Şimdi mutluluğu unuttuğum yerden alıp ismini,
Dilimin düşürülmeyen zikri yapmak vardı,
Yenilmeden,yıkılmadan akıp giden yıllara,
Kaybettiğim zamanlarımı geri almak vardı.
Geç geldin be güzelim,geç geldin.

Şimdi seni basıp bağrıma sımsıkı sarıp sarmalamak,
Karanlıklara boğulmadan yüreğine sığınmak vardı,
Cesurca geçip yalnızlığın kıyısından akmak,
Bütün ömrü yanında cömertçe harcamak vardı.
Geç kaldın be güzelim, geç kaldın.

Kokuşmuş köhne bir köşede tek başıma tükenirken,
Seninle bu koca dünyayı karış karış yaşamak vardı,
Amansız korkular yapışıp yakama seni kaybettirirken,
Gül bahçesi yüreğinde çoğalıp güneş gibi doğmak vardı
Gel geldin be güzelim ,geç geldin.

Bütün acıları atıp bir yana seyretmek vardı gözlerini,
Karabasan hayallerden arınıp seni yaşamak vardı,
Yaşanmamış dünleri zamanın böğründen alıp yarınlara,
İmkansızlıkların bendini seninle kökünden sökmek vardı.
Geç kaldın be güzelim,geç kaldın.

Mehmet Zafer