………………Benim garipliğim Orhan Veli’den gelir.İlkokul 3. sınıfta öğretmenim şiir yazmamızı istedi.Şiir kim biz kimiz.Birbirimize yabancı.”cep delik,cepken delik, kevgir mi oldun, be kardeşlik” imdada yetişti de öğretmenim alkışlattı beni.Utana sıkıla benim olmadığımı şuradan yazdığımı söyledim.Öğretmenim bir daha alkışladı.Doğruyu söylediğim için.Örnekleyip hep böyle olmamızı istedi.
………………İkinci garipliğimse:Ortaokul sıralarında saz çalmak istedim.Kimsenin kılı kıpırdamadı.Öğretmen okulunda istedim hakeza.Öğretmen olduktan sonra bunun acısını çıkardım da o hevesimi de kaçırdım…
………………..Köyden çıkıp şehirde bir öğretmenin sazsızlığını içe atmasının tepkisi bağlama yapmaya yöneltti. İleri sözle inanarak söylüyorum.Dünyanın en güzel sazları benim oyuncaklarım.Çocukluğumda ki bastırık duygu Arşimet’in tası gibi Sukabağımla yüzüyor şimdi.
…………………Balaban’ı sevişimde buna dayanır.Okumamış bir kader kurbanı Nazım gibi dünyanın tanıdığı bir ozanın yanında geçer.Onun çizgisini öne çıkaran usta benim gönlüme taht kurarlar. Şair Baba ve Damdakileri okurken bunları düşündüm.Alın size yeni bir pencere. Mani gibi garip,manidar ozan efem “güzel”leri…