sonbahar
yavaş yavaş ilerlemekte
akaagacın dallarında
agır agır tırmanmakta
yapraklar
ilkbaharda
yeşillere açılan yapraklar
binbir hevesle
her tarafı kaplamaya çalışan yapraklar
agır agır sallanarak
agır agır bürünür koyu kırmızılıklara
sonra kahverengiye
ve sonra da parlak sarılıklara
ve en sonunda da
parmaklarını kıvırarak avuçlarına
yumarak avuçlarını
yavaşca
terkeder agaçları
yerlere dökülür
ve aynı alev bize de dokunur kenarlardan
hafifce bırakarak
göz kenarlarmızdaki kırışıklıkları
ve dirseklerimizdeki derileri
yumuşatır..kırıştırır
toprak altındaki eski paralar gibi
ve yanyana yattıgımızda da
kemiklerinin çatırdadıgını..yandıgını hissederim
ve gül yüzünün açtıgında bir gonca gibi
mutlu
ve cildinin parlaklıgı her tarafı kapladıgında
içilen bir sigaranın
ucundaki kagıdın çatırdadıgı gibi
kıvılcımlar saçarak
dagıldıgını hissederim
her tarafa
ve en sonunda da
yavaş yavaş söndügünü farkederim
bir sonbahar akşamı gibi
aşkımızın sonbaharı
kaplar sonbaharı
yoldaş olur birbirine
yavaş yavaş ayrıldıgımızda da
düşünürüz ölümü..yokolmayı
varolmayı düşündüğümüzden beter
tuhaf bir bir eziklik kaplar içimizi