Efkâr savalım diyor, içimdeki şuh bir ses!
“Tut elimi ya Rab tut,” beni bana bırakma.
Gönül serencamında, oynanan oyun enfes.
“Olsan su gibi aziz” Yar! Gönlüme hiç akma.
Düşüp kırılır mı ki? Kalbim sırçalı kafes.
Serdeki deli boran, nerden eseceksen es.


Çığlıklar atmalıyım, çıktığınca avazım!
Kim bilir belki; bir gün yol verir yüce dağlar.
Gün geceye gebedir hükümsüzse cevazım.
Ancak o gün tükenir, yar sebepsizce ağlar.
Boy vermiyor bahçemde, ektiğim yeşil mazım!
Ağlamak mıdır Rabbim, benim de alın yazım?


Heyhat hey! Bir anlık mı? Yârin kalpten çıkışı.
Umuda gebelikmiş, gönlümü de yakan har.
Bitmeli artık gönlün kör sevdaya akışı.
Hak yolunda esirim, çık-git gönlümden dildar.
Dokumalıyım kalbe, ilmek, ilmek nakışı.
Bu son olmalı Rabbim; aşkın teni yakışı.


Belki nemli gözlerin, bakmayacak arkamdan.
El çektim gidiyorum, dünya hep bahaneymiş.
Azrail “gel, gel” derken, düş artık düş yakamdan.
Yunusun ocağında, yanmaksa şahaneymiş.
Kıl aldırmazdım ki hiç, geçilmezdi cakamdan!
Nasıl yüz çevirmişim, yücede bir makamdan?




Ahmet Yağız ALTUNEL
30 Ağustos 2012-Seydişehir/Konya