Bir zamanlar ne güzeldi, hayat tozpembe görünüyordu,
İnsanlık vardı, kardeş sevgisi vardı, dostluk vardı,
Şimdi bakıyorum da insanlık ölmüş, iyilikler unutulmuş,
Herkes bir âlemde, kim haklı, kim haksız bilinmiyor,
Ben kendimde değilim galiba.

Ne düşünebiliyor, ne sevinebiliyor, ne gülebiliyor,
Nede hayatımı istediğim gibi yaşayabiliyorum,
Hep ağlıyorum, dertler, elemler, kederler, hep benimle,
Adeta gülmek yasak bana gülemiyorum.
Etrafıma bakıyorum da her şey bir değerle ölçülüyor,
İyilik yapıyorsun, borcumuz kaç lira diyorlar,
İnsanlar bir tuhaf olmuş, herkes kendini bir şey sanıyor,
Kimseyi beğenmiyor, hâlbuki hiç kimse ne ağa, ne de paşa,
Herkes bir yol tutturmuş gidiyor, ama ne çare,
Unutulan bir şey var, oda insanlık, ben kendimde gerçekten
Değilim galiba,

Bunları ben mi söylüyorum, yoksa söyleten mi var.
Şu üç günlük dünyada, milleti bir telaş almış,
Herkes savaşıyor, geçim telaşı kamburumuzu çıkarmış,
Birileri rahat etmek için, diğer birileri eziliyor,
Üzülüyor, alın teri döküyor, ama ne çare.
Gülmüyor yüzü garibim, bu devirde her şey zenginlere yarıyor,
Güçlülere çalışıyor, kula kulluk yapılır mı, rızık için yapılıyor,
Ben kendimde değilim galiba.
Bunları ben mi söylüyorum, yoksa söyleten mi var,
Gelin hep beraber düşünelim, biz ne yapıyoruz.
Neden yapıyoruz, yapmasak ne olur, yapsak ne olur,
Cevabını da kendimiz verelim.

04.04.1994