Satırların arasına saklanan kız
kaldır başını;

Ellerin yaşlanıyor rutubet kokan fotoğraflarda
Çerçeveler boş bakıyor...
Fotoğraflar adressizliğin biletiyle şehir şehir geziyorken
Çığlık atmak bile kayıpları geri getirmiyor
Süzüldüğün kanlarda beyazlar yok artık
Kan bile koyu sana/baksana...
(...)

Ebe çocuksa;söbelenenler çocuklukta kalır
Bu kaçıncı oyun bu kaçıncı ceset
Umudunsa dinlenilmek nerede o hayalet?..
Kimliksiz sokakların tek emanetçisi olmuşsa bu yürek
Demekki kaderin senin söbelenmek...
Kaderin senin sö_be_len_mek....

Akrep yelkovanı öldürüyorken yazılan masalların birindeyiz artık
Gözlerimizi açtığımız zaman kahramanlar Kaf Dağı’nın ardında kalacaklar
Uyuttuğumuz çocukluk esneye dursun;
Kırık kalan çocuklar bizden hesap soracaklar...

Çocuklar...
Çocukluk...
Çocuk...

Kırılmaya meyilli gözlerini avuşturan kız;
tıkama kulaklarını...

Görmezden geldiklerin pantolonuna yama olan
Biriktirilenleri anlık dosyalara yerleştirememekteydi hatan
Umarsızca çekip gidenlere karşı;
o ben değilim/ben bunları nasıl derim...
diyememekten geçiyor ferman...
Şimdilerde kara kalemler bile sana düşman...

Cümlenin başına acıyı yazarsan
Ardından yas tutmak zorunda kalırsın!
Ah’ların bile yer vermediği kalabalık otobüslerin birinde...
Sızlarsın sonra;acırsın kendine
Herkesin maskesini taktığı bir yerde kendi maskenin büyümekte kaldığını bilmeyerek...

Maskeleri olmaz çocukların
Çünkü onların utanacak ve saklayacak hiçbir şeyleri yoktur artık...

Maskeler...
Maskesizler...
Maske...

Sırtını tebessümlerle sıvazlayan kız;
çocuk kalmalı mısın artık?

Bunca kırık bunca yaradan sonra
Kaldı mı cüzdanının arasına sıkışan bir damla tuğra
Ellerin yaşlanıyorken yüzündeki çocukluk hala söbeleniyorsa
Var mısın koca bir zaman gerdanını geride bırakmaya?
(...)

Şimdi sen ey okur...
Çocukluğunun çocuk ebesi yanında mı?
Başını okşamayalı hiç ağladı mı?
Kendi kalbinde sakladığın masalını artık ona anlatmalı mı?
Yoksa tarifsiz bir biletle onuda mı uğurlamalı?...
Cevabı sadece sende saklı...