“Kayıp kentlerin çöplerini süpürüyor,
Yüzleri asık dilenciler/umutlarına…”


Her tan ağartısı;
Yeniyetme bulutların
Tüf yangınlarında
Maziye sarılıyor
Gün ertesi
Makaralar


Ölüm;
Titrek kanatlı kelebeğin
Son valsi/


Avuçlarımda ar damarı yırtılalı
Kaç mevsim geçti/evvelsiz
Gizlemeye çalışma
Çünkü her yangın
Yerini yakar
Düşerken…


Kanatlarıma almayalı
Güz yangınlarını çok oldu
Yumuşak bir tene açlığım
Ellerimden kayarken
Ölü serçe gülüşleri
Topladım cansız
Nefeslere…


Geçer dersin!
Deler geçer
Acılar nemli
Uzun menzilli
Koyaklarda
Acılar mavzerli


En çok olmayışlar
Aranan bir yüzün
Gün ertesi mabedinde
Bilirsin gelmeyeceğini
Kuru gürültü fidanlarda


Sonsuzluk cinnetine takılan
Bu kaçıncı söz yarası
Mert duruşların
Gölgesinde yüzün
Sığıntı limanlarda


Söz;
Tepeme bir orman dikilene kadar öpeceğim
Yüreğime kanatsız ölü serçe gülüşlerini…