akşamdan kalma bir çakalın
dişlerinde asılı kaldı ellerim
ışıkları söndürülmüş, terkedilmiş memleketim gibi
bir haldeyim şimdi
korkuyorum
yüzüne nasıl bakarım başımı eğersem...



saçlarımda annemin duası
bileklerimde sabunun kokusu
kirli sakalımdan akan kan gibi
arada kokar burnuma
yumdum gözlerimi 32 gün
otuziki gün saydım içimden
bir küfür arası açmadım gülüm....


utanır ölümden bu genç yaşım
saklanırım gülüşüne
gülüşün örter üstümü...


çık gel karanlığın içinden
bana memleketimin güzel günleri gibi gel
öyle bir gel ki sıcak ekmek koksun
aydınlansın karanlık sızmayan odam


otuziki gün geçti, açtım gözlerimi
unuttum adımı
unuttum bebekler nasıl kokar
unuttum gülüşünden gayrısını
asılı kaldı boynum
ışıkları söndürülmüş bir memleketin ortasında


zor değil uluorta adam öldürmek
sevişmek kadar zor değil gülüm...





denizedenizden