0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
685
Okunma
Mum ne zaman söner?
Çok sessiz harfler vardı,
Sana yakışan,
Çiçeklerle bezenmiş,
Çikolata mutluluğunda.
Şiir gibiydik.
Ben söyleyemezdim,
Sen anlardın.
Ağladığın gün,
Sokak lambalarını fark ettim,
Ve ayak izlerini.
Mumlar yandı,
Sen gitmiştin...
Gün ve gece, ’akıl almaz’ birer işkenceydi,
Ve ’unutulmayacaktı’ o gidişin...
İçindeki benken,
Ayna bile yabancımdı.
Ki sen,
Sen içimdeydin,
Benim için’de.
Sensizliği anladım,
Yalnızlık gibiydi.
Var mıydı ötesi?
Ki ben haykırabilirdim.
Şimdi,
Sürdür sevdanı,
Ellerindeki yüreğimden,
Ben uzaklığına.
Ama bil, ’hiç’ biter mi?
Ve şunu da sık sık hatırla,
Ben senin kadar vardım,
Ben, senin kadar, vardım.
| Emrah Nargöz | 15 Eylül 2012 Cumartesi, 01:20 |
