Saymakla hiç bitmiyor, tam otuz iki sene.
Kim silebildi kalpte, vahşeti söylesene.

Bizim çocuklardı hep, yağlı ipe çekilen.
Umut yerine bir bir acı zulüm ekilen.

Analar yaslı; baba, hüzünle yol dolaştı.
Elinde al mendille, sevdiği fenalaştı.

“Eylül” kahpemi kahpe, fırlamamı fırlama!
Kinini kustun bir de köpek gibi zırlama.

Başını dik tut anam, umuda yolcu olduk.
Zannetme susuz kalan al güller gibi solduk.

Fikir ektik yarına, doğup büyüyecekler.
Ülkü yolunda Kürşad olup yürüyecekler.

Başbuğ ki şahidimiz; Allah’a yemin verdik.
Sonu şehitlik denen o mertebeye erdik.

Nasıl unutacağım cuntacı silindiri!
Üstümüzden geçerken bedenler diri diri.

Ey "eylül” umutlanma! Gözyaşım süzülürken.
Doğmamış bebelerse, rahimde üzülürken.

Gençliğin baharında, canan’a el salladık.
Kurşunsuz ölümlerle, kefenleri alladık.



Ahmet Yağız ALTUNEL
12.09.2012-Seydişehir/Konya