Bir zamanlar beni hiç yalnız bırakmayan
Dostlarım vardı.
Her zaman yanımdaydılar,
Her akşam Kanalboyu’nda toplanır,
Malatya’nın ayrı bir köşesinde
Yakardık mangalı,demlenirdik.
Mangal yakmadığımız köşesi yok Malatya’nın,
Her yerini avucumuzun içi gibi ezberlemiştik,
Nerede hangi bahçe var,
Hangi bağın üzümü daha güzel,
Bilirdik.
Hele kiraz zamanı Yeşilyurt’tan girer
Gündüzbey’den çıkardık.
Bahçeler gibi bahçe sahipleri de cömertti.
Biz kiraz,kayısı toplardık onlar keyif ederdi,
Bahçelerinden meyva alıyoruz diye sevinirlerdi.
Dostlarım terk etti birer birer,
Kimse kalmadı.
Üzülmüyorum hayır, asla üzülmüyorum,
Kalan kalır,giden gider.
Ne demişler
Benimle olan benimdir gerisi misafir,
Misafirdiler,ağırlandılar,gittiler.
Şimdi tek tabanca takılıyorum,
Her akşam yine Kanalboyu’nda konaklıyor,
Malatya’nın ayrı bir köşesinde
Yine mangalımı yakıyorum.
Yine bahçelere dalıyorum,
Bahçeler yine cömert
Bahçe sahipleri yine aynı konuksever.
Yani bende değişen bir şey yok
Ben yine aynı ben,Malatya yine aynı Malatya.
Değişen sadece ortam,
Kalabalıktık,bu kez kalabalığım.
Aklıma geliyorsun bir sigara yakıyorum,
Sen de bitiyorsun.
Hem keyif veriyorsun, hem öldürüyorsun azar azar
Bundan sonra yanımda olsan ne yazar ,
Olmasan ne yazar.
Nevalem yok bu akşam.
Gelirken büfeye uğradım ,
Alışmış ya hemen bir büyük sardı büfeci.
Bırak büyüğü dedim
“Sevdiğin kadar sevilirsin”demiş ya Can Yücel
O ne içtiyse ondan istiyorum dedim.
Bir sigara da büfeci yaktı.
Rüzgar esiyor ,küfür küfür Beydağı,
İçim titredi kendime geldim Vallahi,
Ulan ne güzelmişsin sen be Malatya.
Her yanında yıldız yıldız ışıklar,
Biri sönüyor diğeri yanıyor,
Gecenin bu saatinde Malatya bana eşlik ediyor.
Seni kim takar kim umursar.
Yarın gece mekân farklı olacak
Nasıl olsa ebedi istirahatgâhımızdır diyerek
Şehir mezarlığında konaklayacağım.
Adını son kez anıp,
Son kez arkama bakıp,
Son bir sigara daha yakacağım,
Belki de son kez ağlayacağım,
Ama gidişini asla umursamayacağım.

Mehmet Zafer