Üzdük birbirimizi; diyerek şucu bucu
Ayan beyan ortada, acıklı ahvâlimiz.
Benliğimizden geçtik; söz verdik, ettik rücû
Şimdi yürek dağlıyor, hal-i pür melâlimiz.

Tefrika kök salınca bir toplumun içine
Sormanın manası yok; "bu milletin suçu ne?"
Cevabını kendin bul; "neden, nasıl, niçin"e
Farkedersin o zaman; bizler birer zalimiz.

Deme sakın hatam yok, göremedim tuzağı
Vaktinde kurutmadık mikrop saçan batağı.
Bölünmeyiz diyorduk, yakın ettik uzağı
En hafif bir rüzgârda kırılıyor dalımız.

Anaların yüreği yanmış, dağlanmış, korken
Öteledik dertleri; dedik henüz çok erken
Sevgi ile kardeşce el ele vermek varken
Kavga meziyet sandık, kalmadı mecâlimiz.

Sorsalar çok asiliz! Büyük milletiz güyâ
Düştük birbirimize, bize gülüyor dünya
Yok mudur ya hu sizde, zerre miktarı hayâ
Açın o yumrukları; dostça değsin elimiz.

Her yapılan hatanın bir bedeli oluyor
Bu kez paha çok büyük; gül goncayken soluyor!
Silkelenme vaktidir! gemimiz su alıyor
Güneş görmek bir yana, sönmekte kandilimiz.

Hiç kimsenin hakkı yok, bu milleti germeye
Mecbûr hem de mahkûmuz eli ele vermeye.
Haydi, yine birlikte, gidelim gül dermeye
Böyle doğrulur ancak, yeniden bu belimiz.

Mecit AKTÜRK
09.09.2012 Berlin