SEN HEP O AŞK MEVSİMİ

Sen hep o aşk mevsimi, ilkbahar kadar taze
Edaları ölümsüz, sevdaları gülpençe
Bu gönül yanığına tılsımlı bir yelpaze
Vuslatın müjdesini fısıldar hece hece.

Kum zambağı gülüşün; bağrımda açan ateş
Kor alevi bakışın; gökteki ayla güneş
Sevdaya kozalaşan; öteki yarıma eş
Zamanın gergefinde oyamsın ince ince.

O efsunkâr gözlerin; ömrüme günebakan
Çöle can veren anlam, her zemheride yakan
Yedi iklim, beş mevsim gönül gülşeni kokan
Dördüncü cemre gibi kalbime düştün gülce.

Hoş bir deniz meltemi, köpük köpük sökünün
Afrodit güzelliği, varoluşluk gün be gün
Adonis vurgunluğu, taçlanmada dal sürgün
Şimdi bahar zamanı; sevişelim gün gece.

Efsanevi âşıklar antik düşlerden yana
Rum Taşı etrafında kulaç atsak yan yana
Aşk Çeşmesi’nden bade yudumlasak can cana
Kum saati aktıkça; şakımalar bülbülce.

Gözlendiğin yollarda anemonlar peş peşe
Umut sağanağından pür heyecan, pür neşe
Hüzünlere bir son ver, nokta koy bu gidişe
İki yürek sevdalı… İki yürek de Nietzsche.

.GÜLŞEN ŞENDERİN