Bir dokunuş, ruhundan
Bir öpüş, en şefkatli yanından.
Peşimden
Tüm dualar ruhumun peşinde,
Ölmemi diler gibi.

Ölü ruhlar ardımda,
Canlı bedenime karşılık,
Kimsesizliğimin peşinde.

l

Saçma sapan duygular tam burada başlıyor,
Şiirin orta yerinden bölüyorum hayatı
Yaşam ve ölüm arasında
Gidip gelmelerim bitmiyor.
Yoruluyorum yaşamaktan
Bazen de ölmeyi düşünmekten.

Güneşle birlikte giden gemileri düşlüyorum,
Batan gemilerin hayaleti düşüyor, gözlerimin önüne,
Yeniden batıyor, batan gemiler,
Tüm eski hazineleriyle.
Hayalet bedenleriyle.

ll

Güneş daha önce batıyor giden gemilerden,
El sallamak yetmiyor geri gelmeleri için.
Denize su dökmek de yetmiyor artık,
Deniz kendi suyunu içiyor
Gemiler hep gidişte,
Hep arkası dönük,
Yuvarlaklaşan denizin ortasında,
Daha da yarımlaşıyor
Tüm gemiler giderken.

Balıkların evi, hayalet gemiler, mercan mahallesi
Ne ölü ruhlar birikir gidenlerin ardından,
Gidenler kaç cenaze sığdırabilir bedenine?

Hayaletler de güzeldi bir vakitler,
Hayalet olmadan önce,
Daha ölmeden,
Güzel ölüler, ölecek yüzler,
Güzel sözler söyleyen ölü kalpler vardı.

Beyaz gömlek
Omuzları yok
Yakası hiç yok
Kollarımız düşük.

lll

Ölü evinin matemi birikir her defasında,
İlk acı gibi,
Son olmayacağını biliriz,
Bilerek acınır içimiz
Yaşadığımız kadardır acılarımız,
Ölü evinde pişen helvanın kokusu hatırlatır yalnızlığımızı
Ve haykırır yüzümüze bir gün öleceğimizi.

Dört gözle beklendiğimiz bu hayatta
Dört göz birden ağlar biz giderken.

Unutulmuş hatıra kırıntıları tekrar çıkarılır,
Naftalin kokan sandıklardan.
Gittiğimiz ilk günler daha bir çok anılırız.
Sonra dünya döner,
Dünya döndükçe uzaklaşırız
Gittiğimiz yer gerçekten uzaktır artık
Dönüşümüzün olmadığı yerde de unutulmaya başlanırız.

Dünya döner,
Zaman geçer,
Gemilerin hayaleti kalır aklımızda,
Bizim hayallerimizin kaldığı yürekler gibi
Uzaklaşırız;

Misafir olduğumuz hayattan,
Ait olduğumuz yaşama.


Dört Eylül İki Bin On İki 12 00
Nevin Akbulut