dün akşam eski resimlerime baktım bir bir
anılar anılar ki sayfa sayfa
ömrün geçişine tanık gibi,
bir eksiklik var sanki içimde
bir acı bir burukluk var yüzümde
sonra aynanın karşısına geçtim
bu benmiyim kendim miyim
bana ait olmayan çizgiler ne öyle
şu yüzümdeki yabancı ifadeler
ya da ne kadarı ben bu yüzdeki ifadenın
kendim olamamak aynadaki halim
sonra anladım ki ömür sandalina binmişiz
ve gidiyoruz
ömür geçsede saat dönsede an an
aklımdasın hala an gibi
olduğun o an gibi hala
ilk gün gibi mıhlanmış can gibi içimde yüzümde
gözümde ilk ifade gibi duru hala gözün gözümde
.
ve sonra
bir ah geçti kalbimden
bir soguk vurdu yüzüme
sanki benim değilsin yüzüm bu sogukluk ne

ne canım tende ne kalbim yerinde
ikiside yarım ikiside eksik bir halde
yarım yamalık bir hayat hala
kristalize olmuş bir aynanın karşısında
ömür duvarına çarparak yazılıyoruz çiziliyoruz
ve özlüyorum seni ve en çokta
kartopu oynadigim soğuk günleri

veysel tetik