Her seferinde duruyorum
Hep aynı yerde
Yelkovan geçiliyor akrebe
Bir kan damlası zaman şimdi bir çiy tanesi
Turuncu sızıyor perdelerden
Benim inim bu benim yuvam benim çöplüğüm
Bir ben ölürüm bir de ben sevgilim
Ne hatırlanırım o vakit ne de hatırlanmak isterim
Bir uçurtma uzatırım göğe
Gökkuşağını okşarım –bak gökkuşağı ellerimde
Bulutları koştururum sokaklarda
En kolay en bilindik en kestirme yoludur ölümün
Ne çok sevdiğimi hatırlarım seni
Her unutulmak istediğimde

Dururum sonra
Hep aynı yerde hep aynı çekimle
Yıkılır ruhum yakılır
Yenisi ekilir yerine
Gibi ellerin gibi gözlerin gibi kalbin de büyür
Büyür düşlerimde
Bir imkânsız türkü tuttururum o vakit bir olanaksız ezgi
Anlamsızı anlamlar sırrı görürüm
Avucumda gezinen devcileyin bir akrebin gözlerinde
Ellerim ne büyük sevgilim -bak ellerim ne engin
Evreniyim bir akrebin
Bir yanılgı bu sık taklitlenen bir hata
Kendime akıtacağımı varsaydığın zehrim için
Üzülmeyi artık terk edebilirsin
Taş kesilecek çünkü soğukkanlı bedenim
O oddan çember vakti gelince
İşlemez kendime zehrim
Gene de bir ben öleceğim
Bir de ben sevgilim

Duracağım sonra
Hep aynı yerde hep aynı çelişkiyle
Bana en çok şiir yazdıran şairi düşüneceğim sevgiyle
Bırak kırılsın kalbim
Güneş doğarken penceremize

Bu aralar hafif haylaz ağır bencilim
Bu yüzden bir ben ölmeliyim bir de ben sevgilim