Zamansız çalar gönül kapın.
Aralarsın içeri bir düş girer.
Almak istemezsin gönlün razı olmaz.
Alırsın kader razı olmaz.
Şaşırır kalırsın iki arada bir derede bocalar durursun.

O düş gönül kapından girince,
Selam verir usulca ve bahçendeki en nazenin gülü derer.
Sen vermek istemezsin ama güllerin uzanan ele meyleder.
İşte o zaman iki gönül bir olur.
Düşler ve güller kaynaşır karışır.
Kıyamete kadar o düş o bahçede o güllerin arasında kalır.
Bazen yorulur, bazen kırılır, bazen darılır ama o bahçeye girmiştir bir kere,
ölünceye kadar orda kalır.

Ve şiirlere yazılır sevdalar satır, satır sen olursun.
Harflerde özlemin, noktada virgülde bakışların vardır.
Kağıt sen kokar, seni anlatır heceler.
Umutsuzluğa umut gibi gelirsin.
Karanlığa aydınlık ciğerlerime dolan nefes olursun.
Acılarım diner seninle,
Başımı koyduğum yastık gibi uyutursun her gece.
Yorganım gibi ısıtıp yıldız, yıldız yağarsın geceme.
Var olduğunu bilmek yeter bu yüreğime.
Hani bir şarkı vardır ya:
((Orda bir köy var uzakta görme sekte, gitme sekte, gelme sekte o köy bizim köyümüzdür))

ORDA BİR YAR VAR UZAKTA GELMESEDE,
GÖRMESEMDE, BİLMESEDE, KONUŞAMASAKTA,
GÖRÜŞMESEKTE, O YAR BENİM YÂRİMDİR.
BEN ONUN YERİNE YANARIM,
ACILARINIDA ÇEKERİM.
GÖNLÜME BİR DERT EDER BİN DERMANA DEĞİŞMEMDE....
AMA O YAR BENİM YARİMDİR…..