............. Tüm işçi çocuklara...

İş verdiler kalemi aldılar ellerinden
Çekiç kendinden ağır ağırlığı sırtında
Umut şarkılarını sildiler dillerinden
Hayatın vurdumduymaz sağırlığı sırtında

Çocuksu saflığını kirleten üstüpünün
Üstündeki lekeler kem niyet lekesidir
Çelimsiz bir yürekte kaynayan dert küpünün
Çığlığı gün içinde haysiyet lekesidir

Gönlüne oyun düşse bağırıp kızıyorlar
Üstüne döküyorlar âmâ bakışlarını
Geceleri gördüğü rüyaya sızıyorlar
Gündüze saklıyorlar akşamki kışlarını

Düşünmek yok, konuşmak isyanlara eşdeğer
Yaşamak, sundukları hayat kadar yaşamak
Sırtında bin asalak sanki çok saygıdeğer
Zor şey minik bedende hayalleri taşımak

Çırak Osman çekici inerken örs üstüne
Bedenin yorgunluğu vefakâr Osman’ınmış
Minik alınlarda ter düşerken hırs üstüne
Sarf edilen emekte akar finansmanınmış

Hayatı anlattılar kendi kalıplarında
Takdire şayan imiş çocuksu uyumluğu
Günahları sırıtır kendi ayıplarında
Kutsal kitapta kaldı çocukluk masumluğu

Paylaştıkları dünya onun dünyası değil
Doğarken ağlamaya başlamış çığlık çığlık
Büyüğün öğretisi “ Büyüğe karşı eğil”
Yüreği dağlamaya başlamış çığlık çığlık

Elinde ayağında yoksulluk bir cendere
Acılara sabırla inatla dik duruyor
Onlar onun başına o çekiçle kadere
Ölümüne vuruyor, ölümüne vuruyor

Tükeniyor bedenler gün gün baskı altında
Onu bilenler bilir ekmeği böldüğünü
Titremiyor bedeni gazetenin altında
Gazeteler yazmadı Osman’ın öldüğünü

26.06.2012/ Samsun

İbrahim COŞAR