GÖZLERİN MAVİLERİN EN KOYUSU ANNE

Sen benim kurumayan köküm,
Bense senin dalınım anne.
Sensizliğe nasıl dayanırım,bilemem
Yokluğun kırar dallarımı,
Özlemin gün be gün kurutur anne.

Ellerinin okşadığı yumuşacık saçlarım,
Yer yer beyaza büründü,
Bir de kırçıl kırçıl döküldü,
Bahar,yaz derken göründü sonbahar anne.

Her yıl anneler gününde gözlerim seni arıyor,
Gün boyu seni düşünüyorum anne,
Seni anıyor, seni özlüyorum.
Gözlerimden düşen her damlada,
Yaşarken tadamadığım,
O sımsıcak sevgin geçiyor içimden anne.

Ekmeğimi bandırıp bir lokma gibi,
İçime atmak istesem de olmuyor,olmuyor anne.
Kokun burnumda tütüyor hep,
Ayrılığın her yıl dönümünde.
Benim hayat savaşımın ağır mermilerini,
İki ayağının üstünde hep taşıdın anne.
Mutlu evlatlar yetiştirdin
Mezarında rahat uyu sen anne !

Hayatın bitmeyen koşuşturmasından,
Bir gün olsun kopup sana gelemedim ya,
Kendimi affetmiyorum anne !
Mavilerin en koyusu gözlerin,
Kalbimin duvarında asılı anne.

Yürüdüğün yollara izi düşmüş yorgun ayaklarının,
Boynu bükük papatyalar açıyor her bahar bahçemizde,
Seni soruyorlar,seni arıyorlar anne.
Ahşap evimiz daha da eskimiş,
Sanki bir viraneye dönmüş anne.
Bahçemizi yaban otları,dikenler sarmış,
Diktiğin gonca güller kurumuş anne.

Her gelişimde bir yarımın olmadığını hissediyorum,
Seni hiç görememek çıldırtıyor beni anne.
Kasım güneşi vuruyordu yapraksız dallarına ağaçların,
Mezarının üstündeki kuru yaprakları topladım bir bir,
Dualarım gözyaşıma karıştı anne,
Gözyaşıma karıştı anne..

2010..OSMAN ÖZTÜRK
EKSİK SAYFA ŞİİR KİTABINDAN..