Anladım “yalnızlık” en iyi dostmuş yüreğime
Gündüzün aydınlık saatlerinde de
Gecenin koyu karanlığında da
Hiç bırakmıyor beni her daim benimle
Uyurken, ayıkken, evde ya da dışarıda
Hep yanı başımda hiç veda etmedi bana
Sessizce dinliyor beni, sessizce sokuluyor yanıma
Acılarımı sevinçlerimi paylaşıyor hep susarak
Hiç terk etmiyor, yaşıyor benle of demeksizin
Yerleşti yüreğime ördü ağını bedenime sıkıca
İtiraz da etmiyor hiç, geliyor benle her yere
Sevenlerim varmış benim öyle diyor eş dost
Hani nerde, nerde sevenlerim?
Ben yalnızlıktan başkasını göremiyorum yanımda
Ama alıştım sevdim ben yalnızlığı
Koymuyor bana yalnızlık hiç koymuyor
Anladım yalnızlık en yakın dostmuş bana
Doğarken de yalnızdım, şimdi de yalnızım
Yaşlanırken de, ölürken de yalnız olacağım biliyorum
Her nefes alışımda büyüyüp katlanacak yalnızlığım
Kim ne derse desin yalnızım işte
Yalnız doğdum, yalnız öleceğim bu şehirde
Kara toprağın bağrında yalnız yatacağım
Sevgiymiş, aşkmış, sevdaymış…
Anaymış, babaymış, kardeşmiş, sevgiliymiş, dostmuş
Kim gelecek benimle o kara toprağa?
Sadece “YALNIZLIK”…
Can tatlı, hayatsa güzelmiş,
Kimseler gelemez biliyorum
Yalnız doğdum, yalnız öleceğim
O kara toprağın bağrında da yalnız uyuyacağım
Ey yalnızlık sen de bırakma beni yalnız emi?


Yalnızlıklarla yaşam sürdürülmez
Has bahçenin güllerinden koklamak isteyen olacak
Hasrete muhtaç olan o ten sahipsiz olamayacak
Mehtabın ışıkları odana sarkarken,uzanan bir ses
Sev-dalın olsa ne yapacaksın
Yatarken,gezerken,yemek yerken ,uykulara dalarken
Biri sana seni seviyorum dese ne yapacaksın ey sevgili
Yalnızlık Allah'a mahsus
Acıların dinmediği,gülüşlerin olmadığı,özlemlerin sürekliliği biteceğini bekliyor
O kadar yalnızlıklara övünme sakın
Zaman erken geçiyor,seni seven ve yüreğinde taşıyanın olması gerek
Sevdalan malısın sevebileceğini
Hayatın sırrına varmalısın

Düşündürücü bir şiir okudum...
Sevgi ve selamlarımal...