İnsanlar,nasılda nefret ettim sizden
Nasılda dirsek vurdunuz nasılda önümü kestiniz
Yer altı treninde karşılıklı oturup birbirinize gözlerinizi diktiğinizde nasılda pistiniz
Hayat gibiydiniz,bitmemiş bir söz dizisi gibi

Çevremde oynayan filmler gibiydiniz sanki
Rahat koltuğumda kendimi ğüzelce kaptırdığım bir film gibi izleyip dinliyor
Çünki film izliyenler karşılaştıkları durumların gülünç yanını daha kolay görebilir
İçsel sahtekarlıklarınız dünyada fazla tortu bırakmıyor

Kent artık kırıcı bir umarsızlıkla ğülümsüyordu
Karanlıkla canlanan bir yosma gibi
Gercekten değişmişliği yoktu,kendine yeni bir maske bulmuştu yalnızca
Yaşamda ödüllendirmenin esası hep böyle başlar,iyiliğe karşı kötülük,kötülüğe karşı iyilik vererek

Rüzgarın nefesi,soluk alan kaplanı andırıyordu
Üfleyen biri olmamasına karşı,yaprak çalılar arasında dans etti
Korkuyorum artık üzerime sıcrayan duygu sarsıntısından
Başa cıkamıyorum onunla,anlık sıcramanın sarsıntısıyla

Özü kesin olanlar,tam olarak yalnızlıklarında var oluyorlar
Değilmidirki?Bizi yalnızlığa iten insanlar
Ne diyeceğim biliyormusun asil sözlerimle sizlere
Güneşten kızacaksınız bir köşede,taç yapraklarıyla süslenecek,yüzeceksiniz yeşilin derinliklerinde...