Bir yanan Âdem’im ben! ..yanar öz’üm...
Söner gibi olsa da sönmez közüm...
Ben gibi yananlara da bu sözüm...
Anladın mı beni...sen, iki gözüm? ..


Bir alev, bir duman, bir kül bu halim...
Benzemez bir şeye gönül melâlim...
Anlamaz! ..anlatsam ne cahil – âlim...
Anladın mı beni...be, iki gözüm? ..


Bir zaman yaktıydın...yanasıcayı...
Bir ateş sardıydı evi – bacayı...
O günden bilmedim gündüz – geceyi...
Anladın mı beni...ya, iki gözüm? ..


Sen...astın suratın sustun – oturdun...
Bu halle gönlüme yeis getirdin...
Yaktın beni...yaktın! ..yıktın bitirdin...
Anladın mı beni...hû, iki gözüm? ..


Uzağa ne gerek var? ..bu hep böyle...
Akşam - Sabah - Kuşluk - İkindi - Öğle...
İşte halim bu...duydun, bir şey söyle...
Anladın mı beni...a, iki gözüm? ..


Bunca zaman sonra ki bu ihtiyar
Olasın! der...”bir arada bahtiyar...
Esenlik – mutluluk – sağlıkla, a yâr! ”
Anladın mı beni...ha, iki gözüm? ..

13.04.2006/15.45