Yine bir mektup geldi kışladan ANA ocağına...
Çünkü burası ŞEHİT eviydi...
Şehit kokuyordu,
Vatan kokuyordu,
Al Bayrağım kokuyordu...!
Evladının haberini alan ANA,
Dizleri üzerine çöktü garip ana, yığılıp kalakaldı öylece...
Dudaklarından, gözyaşlarıyla toprağa düşen iki cümle oldu...
VATAN SAĞOLSUN.!

Ve ;
Oruçluydu üstelik,
lanet okuyup kahretmek istedi,
YAPAMADI...!
Rabbinden korktu,
sustu içi ve gözleri kan ağlayarak...
Bilirdi’ki Birtanecik Oğlu Mustafa Rabbinin yanına gitmişti,
Kahpece sıkılan bir İT’in kör kurşununda...!

Babasıda ŞEHİT düşmüştü Mustafa’mın...
Kore savaşında Dedi usulca...
Yüreği ikinci kez ŞEHİT haberiyle yıkıldı, gözlerinde sel misali yaşlar akıyordu...

Dayan be ANAM.!
Kahpeligin elbet sonu vardır...!
Soysuzluğun,kalleşlğin hesabı elbet sorulur.!
Diye haykırdı , daha henüz 15 yaşına yeni basmış olan ,
Gözleri yaş dolu küçük MEHMET’ i ...

Geçenler’de komşu kızı Zeynep’e bakmıştı,
Evladı, Mustafa’sı teskere alır almaz gelini edecekti...
Oğlunun odasına girdi,
sessizce dolabından kokusunun sinmiş olduğu
beyaz gömlegini aldı...
Ayağı hafif kırık kanepeye uzandı ,
oğlu her gece yatacağında
ANA şu kanepeyi atalım artık, bak ayağıda kırık zaten
geceleri rahat yatamıyorum derdi şikayet ederdi hep...
Uzun uzun düşündü ŞEHİDİMİN ANASI,
gözlerini duvarda asılı duran KAN KIRMIZISI ŞANLI BAYRAG’a dikip...
Ve dudaklarından düşen birkaç söz le birlikte gözlerini kapattı...
BİN MUSTAFAMDA OLSA VATAN’ıma FEDA OLSUN diyerek...!