Oysa çok zor olamazdı kavuşamasakta ,
sefasını sürerek cefasına katlanması
ruhun onun varlığıyla ve huzuruyla
o allı güllü elbiseyi bir tutkuyla giymesi.

yoksa daha en başında yakamıza taktığımız ,
hüzün güllerinin dikenleri mi
elimize batıp kanattı korkuttu ?
onun güçlü büyüsüyle ne zorlar kolaylaşır di
bir hekimlik işimiz vardı dilimizdeydi.

içimizde öyle bir yaşardık ki ,
saklayıp sakınarak o emsalsiz duygularımızı
kapısını tıklayıp ordamısın diye sorduk mu ?

ellerini tutmaya cesaret edebildik mi ?
geç kalınmışlıklara üzülüp ahlanmadık mı ?
yine de bir uğur böceği dalımıza konduğunda
umutlara kapılmadık mı?

ve dört yapraklı bir yonca tesellimiz olmadı mı ?
korku ve endişeyi içimize eken güvensizlikmiydi ?
tutulursa sıcacık eller güzellikler bitermiydi ?
kalplerde söndürülen ateşler neden di ?

seve seve yanmamıza mani olmak kolaymıydı ?
her neyse biz nedensiz aşktan çekinir olandık,
vazgeçmeyi deneyip hiçte bıkmayandık
onu özgürlüğüyle gönüllerde yaşatamayandık.

Nuran KARACA
3.8 2012.sat 10 20