kaderin gücünden
korktu aklım

zamanı anlayışım
zihnimde savrulan
karanlığa teslim.

hayatın dışına çıktım

rüya sahnesinin
mey’ilinde kayboldu
yaşamın bütün gücü.

iç dünyasından kopmuş bir adamın
öyküsü yaşıyor gözlerimde,

kainat denen
bu büyük sirkin
ortasında dönüp duran
aksak bir cambazım,

sokakları adımlarken
kederli yalnızlığıma ağladım,
yıldızlara dönüp.

şüphenin gölgesine
sığınmış cesaretim.

her zorluğa katlanıp
bedel ödemek isteyen
perişan ruhum,
öğretilen dünyadan çok uzak.

arkamdan hey! bakar mısın
diyen bir ağza bile
titreyerek dönüyorum eğik başımı,

konuşacak nefesimi
suçluluk duygusu
tıkıyor boğazıma

bütün sesler
komik görünüşümden
utanır gibi

etrafımda dolaşan
hafif saygının
gölgeleri çoğalırken,

Tanrım kulağıma fısıldanacak
bir şey kaldı mı?

ben tüm gücümle
sefilliği oynarken.




AĞLAYAN NİSAN