oysa güneşte felçli bir güzden kaçmıştı
söyleyemedi


yandım
ürkekçe iç geçirirken göğsümdeki sonsuzluk


sessizlikte başlamalıyım şiir yazmaya
şehir de susuyorken yaşam sıkıntısına





uyku zamanıydı

yüzlerinde silinmiş çizgileriyle gürültü yapan ruhlar
sustunuz şimdi değil mi?
değil işte
sadece yumuldunuz külünüz üzerine

yağmur tarlası bereketi, çöl
kapanmış gözler
’ağlama sakın’

her şey renksiz mi?
ah!
bir tuvalin üstünde aşk
karışın


rüyaların harfleri ile konuşanlar
korkularınızdan arındı dünya
ve dünya bıyık altından gülüyor sayıklamalarınıza

ruhunuz
defter
yazınız
şiirleri seviyor hâlâ Tanrı



hissizliği karanlığın
kurcalasanız ne çok efkar doğar

korkmayınız

mahreminiz
hücrelerinize koro şefliği yapan yüreğiniz
ve yüreğiniz dağlar üstünde gezintide
kimsesi olmayan toprağın böğründe yolculuk biletleriniz

yaşam bir düz koşu
bir
maraton

kazananı yok!!!





ve şimdi
susmanın hakkını veren yarı ölüm
tanık oldu dünya ne kalabalık

ve aldırışsızlığın bekçisi sokak lambaları
yüreklerin kokusunu duyuyor
bu koku
yırtık ve zehirli


ağrısı tutsa şimdi sevişmenin
kabul eder gök

delişmen bir nehrin genzi yakan yokluğundan utanın

hadi bir zahmet zehirden arının







öpersen neye dönüşeceğimi biliyorum...